Czytanie uzależnia, grozi posiadaniem własnego zdania.

Zasady efektywnej nauki





Praca domowa -
jak pomóc swoim dzieciom efektywnie uczyć się w domu

Każde dziecko musi uczyć się w domu w oparciu o teksty z podręczników. Polega to na tym, że musi utrwalić treści, które były omawiane na ostatniej lekcji według następującego klucza:
  • zapamiętać pewne treści (na przykład daty, nazwiska, nazwy, pojęcia itp.),
  •  rozumieć fakty, zjawiska, procesy itp.,
  • umieć zastosować zapamiętane i zrozumiane treści w sytuacjach typowych (na przykład w zadaniach, standardowych poleceniach, pracach pisemnych, odpowiedziach ustnych itp.),
  • umieć zastosować zapamiętane i zrozumiane treści w sytuacjach nietypowych (zastosować w zadaniach i poleceniach twórczych, nieutrwalanych, zaskakujących, także we własnej oryginalnej twórczości, wykorzystać je także w życiu, sytuacjach pozaszkolnych itp.).
Należy pamiętać, że nie można zostawiać nauki na dzień przed kolejną lekcją. Wówczas dziecko nie pamięta sytuacji z lekcji, zadań i wyjaśnień nauczyciela, dyskusji i ćwiczeń. Trudności z ponownym odtworzeniem materiału ma każde dziecko, a uczniowie z jakąś dysfunkcją, np. z dysleksją, szczególnie. Zanim dziecko nabierze wprawy w uczeniu się z podręcznika, musi skorzystać z pomocy rodziców. Oto przepis na dobrą wspólną naukę. Do nauki potrzebne są: Czas poświęcony dziecku, podręcznik, czyste kartki i długopisy.
Jak się uczyć, aby się nauczyć? - etapy pracy

1.   Czystą kartkę dzielimy na cztery części, tak by powstały cztery prostokąty. Wpisujemy w każde pole symbol odpowiadający wyżej zaprezentowanemu kluczowi (Z – dziecko musi zapamiętać, R – dziecko musi rozumieć, ZT – zastosować w sytuacjach typowych, ZN – zastosować w sytuacjach nietypowych, twórczych). W ten sposób otrzymujemy kartę z kluczem.
2.        Wyjaśniamy dziecku, jakie zadanie przed nim stoi, czego i jak musi się nauczyć, że karta odpowiednio oznaczona będzie potrzebna do odpowiedniego notowania i uczenia się.
3.  Następnie przeglądamy zeszyt i szukamy tematu lekcji, notatek zapisanych w klasie, zaznaczamy w podręczniku rozdział, który odpowiada zapisom z lekcji (ważne, by pokazać przestrzeń, którą zajmuje temat, że nie jest ona nieograniczona, że nie można jej się obawiać albo z góry nastawiać na nieskończenie długie i żmudne prace).
4.       Czytamy zapiski z zeszytu, poprawiamy błędy, bo na pewno takie się znajdą, dyskutujemy, o tym, co zapisane. Zawsze rodzic może udawać, że wie mniej, bo do szkoły chodził dawno, a dziecko wówczas przejmie na siebie rolę wyjaśniającego, nauczyciela. Doskonale się wtedy sprawdza, co dziecko zapamiętało i zrozumiało z lekcji.
5. Zachęcamy do wspólnego przeczytania tematu z podręcznika, aby dowiedzieć się czegoś jeszcze, ponad to, co zapisane w zeszycie, aby utrwalić wiadomości. Rodzic następnie głośno czyta temat, trzymając książkę na swoich kolanach, dziecko słucha. Warto sprawdzić czas, podzielić się wrażeniami, jeśli jest taka konieczność.
6.    Potem „czytamy razem”, to znaczy uczeń ma książkę przed oczami, a rodzic czyta zza ramienia dziecka. W tym czasie dziecko może wodzić palcem po tekście. W miejscach, gdzie są ilustracje, mapy, tabele, wzory, zdjęcia należy się zatrzymać i skomentować je, omówić, porównać z tym, co zostało powiedziane w tekście.
7.  Po czytaniu drugim, następuje trzecie głośne czytanie – samodzielnie przez ucznia (chyba że tempo czytania dziecka jest bardzo wolne, a przy tym dziecko tak bardzo skupia się na technice czytania, że nic nie rozumie, wtedy jeszcze raz czyta rodzic), podczas którego dziecko podkreśla ważne jego zdaniem informacje, pojęcia, daty, nazwy itp. Rodzic na bieżąco koryguje podkreślenia, zatwierdza ich trafność, proponuje podkreślić to, co umknęło dziecku, uzasadnia.
8.        Czwarte głośne czytanie (samodzielne dziecka) konieczne jest, gdy dziecko nie przeczytało samodzielnie poprzednim razem. Jeśli czytało uprzednio głośno i podkreślało jednocześnie, teraz musi przeczytać cicho, w skupieniu, aby dotrzeć do całości treści, wychwycić niuanse i szczegóły.
9.       Posługując się podkreśleniami, rozmawiamy o przeczytanym rozdziale, uzupełniamy kartę z kluczem, wpisujemy w odpowiednie pole (Z) daty, pojęcia, nazwy; w odpowiednie pole (R) fakty, zjawiska, procesy, metody rozwiązywania zadań (notujemy na przykład w punktach).
10.  Rozwiązujemy dalej wspólnie zadania znajdujące się pod tekstem tematu w podręczniku (jeśli nie wszystkie, to chociaż jedno), odpowiadamy na pytania kontrolne (jeśli takie są pod tematem) i wpisujemy je na kartę w pole ZT, bo są to zastosowania typowe wcześniej zapamiętanych i zrozumianych treści.
11.  Na koniec wpisujemy w kratkę ZN odpowiedzi na pytania rodzica albo rozwiązania zadań z gwiazdką lub odpowiedzi do pytań na celujący.
Utrwalanie wiedzy 
Do tego materiału zaglądamy ponownie po przerwie i na dzień przed następną lekcją. Wówczas dziecko otwiera zeszyty i opowiada nam, czego się nauczyło z konkretnego tematu, zasłania pole informacji do zapamiętania i odtwarza je z pamięci, korzystając z pozostałych pól omawia procesy, relacjonuje przebieg wydarzeń, wyjaśnia metody działań. W trakcie posługuje się także podręcznikiem, pokazuje zapisy na mapach, rycinach, tabelach (tutaj za każdym razem może być potrzebna pomoc rodzica, ponieważ mapa oraz schematy mogą być trudne do odczytania dla dziecka). Samo przypomnienie materiału w oparciu o kartę z kluczem jest już szybkie i nie wymaga wiele czasu. W ten sposób utrwalamy opracowany materiał.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...